Neil Gaiman - Yolun Sonundaki Okyanus

Kitabı ilk çıktığı zamanlar satın alıp, yine okunmayı bekleyenler rafına kaldırmıştım. Ah ah, bir ömür yetmeyecek bütün kitapları okumaya. İnanın sırf daha çok okuyabilmek adına, bu iğrenç dünyaya bile katlanmaya razıyım! Velhasıl kelam durum bu...

Fantastik roman çok sevmiyorum. İstisnalar dışında tabi. Neil Gaiman, iki kitabını okudum. Bununla etti üç. Mezarlık Kitabı ve Yokyer fena olmayan, bardak dolusu limonatayı mideye indirme hızında okuyabileceğiniz tarzda. Kolay okunuyor anlayacağınız. Yolun Sonundaki Okyanus, bunlardan farklı değil. Ben diğer ikisine göre ziyade bunu çok sevdim.

Sık sık küçüklüğüme gittim. Tuhaftır ki, geçmişe özlemi dinmeyen biriyim fakat, çok az şey beni o güzel anlara götürür, bağlar. Bu kitap becerdi ya, helal olsun, diyorum. Okumanız konusunda korkarım ısrarcı olacağım. Edebi bir şeyler beklemeyin, sadece okuyun!

İthaki Yayınları'ndan çıkmış kitabın tanıtım yazısı aşağıda.

Bir kelebeğin kanatları kadar narin ve hüzünlü.
Karanlıktaki bir bıçak kadar tehditkâr ve korku verici.

Neil Gaiman, sarsıcı eseri Yolun Sonundaki Okyanus'ta, insanı insan yapan tüm duyguları ortaya çıkarmakla kalmayıp, okurlarını onları çevreleyen karanlıklardan korunmaları için geçmişin sığınağına davet ediyor.

Hikâye, kahramanımızın çocukluğuna dönmesi ve evinin yanındaki gölün aslında bir okyanus olduğunu iddia eden Lettie Hempstock'a dair anılarının canlanmasıyla başlıyor. Bu andan sonra; küçük bir çocuğun fazlasıyla ürkütücü, garip ve tehlikelerle dolu geçmişine doğru bir kapı açılıyor.

Artık, yolun sonunda neyle karşılaşacağını kahramanımız da bilmiyor

Tweet