Gabriel Garcia Marquez, İlk Buluşma: Yüzyıllık Yalnızlık

Yüzyıllık Yalnızlık... uzun zamandır bu kitabı okumak istemişimdir, kitap kurtları olsun, arkadaşlarım olsun ve değer verdiğim insanlar olsun, kitabı durmadan tavsiye ediyorlardı. Alıp okuyalım, ne de olsa ucunda ölüm yok ya. Öncellikle okunması gereken o kadar çok yazar var ki, sıra anca Gabriel Garcia Marquez'e geldi! Okuduktan sonra şunu anladım ki, Marquez'i biraz daha erken okuyabilirdim. Geç kalmışım, ama birazcık...

Yazarı geç okuduğumu söylediğim şey, sadece yazarın güzel ve akıcı, aktıkça akası edebi dili beni etkiledi. Kitabı o kadar ahım şahım bulamadım. Öneren kişilerin, o kadar pohpolamalarından, şaşalı, ve övgü dolu sözlerden dolayı biraz hayal kırıklığına uğradım. Kitap, üç kuşağın hayatlarını anlatıyor. Dedeler, çocukları, çocuklarının çocukları, çocuklarının çocuklarının çocukları...yazarken bile zorlandım.

Anlatım kesinlikle harika, konu  ciddi  anlamda  çok  çok  karamsar. Sürekli ölüm kelimesini okuyup durdum romanda. Bu bir eksi mi, değil elbette. Ben ki, rahatsız edici şeyleri hep sevmişimdir. Buradaki rahatsız edicilik çok tuhafıma gitti. Daha önce izlediğim bir filme benzettim konusunu. O filmden hiç hoşlanmamıştım. Kitabı beğenmedim diyemem, sevdim ,fakat denildiği kadar bulmadım. Benim için en güzel tarafı kitabın finali oldu. Finali, çölün ortasında buz gibi bir Coca-cola bulmuşum  babında bir etki bıraktı.

Marquez, 1982 Yılında, Yüzyıllık Yalnızlık adlı kitabı ile Nobel Edebiyat Ödülüne layık görülmüş. Yüzyıllık Yalnızlık ile adını tüm dünyaya duyurmayı başarmış. Son aldığım habere göre, Marquez'in Alzheimer yüzünden artık yazamayacağı açıklandı. Duruma çok üzüldüm. Her ne kadar kitabı çok beğenmediysem, siz okuyucuların çok seveceğini ve yazarı çok seveceğinizden eminim. Duygusal biriyseniz, - benim gibi - ağlayacağınız, gözlerinizin dolacağı yerlere olacaktır. Yazarın başka kitaplarını mutlaka okuyacağımı söyleyeyim! İyi okumalar, kitaplı günler!

Tweet