About Time

Çok uzun süredir izlediğim en "tatlı" film. Bakın en iyi demiyorum, en tatlı diyorum. İzleyene göre değişecektir, bundan eminim. Ama, About Time (Zamanda Aşk), izlediğim an kendimi küçüklüğümde pamuk şekeri yemiş kadar mutlu hissettim.

Bilim-kurgu ve romantizmin harmanlanma fikri çok iyi. Çoğu yapımda bunun başarısız bir homojen olduğunu görüyoruz. İyi film kendini her daim belli ettiriyor. Elbette, Rachel McAdams'ın olması çok sevindirici, tanıdık verici...

Konu ve işleniş beni hayli memnun etti. Eminim siz de kaptırıp gideceksiniz. Çok az filmden kitap okuduğum kadar keyif alabiliyorum. Okumak gibisi yok, anlayacağınız. Neyse! Bu filmde, zamanda yolculuk yapma fikrini en iyi kullanan kişi "baba" karakteri. Özelliğini geçmişe dönüp, bolca kitap okuması, Charles Dickens'ı okuyan ilk kişi olma özelliği üç kez elinde bulunduruyor. Fikri bu kadar beğenmemin ikisi sebebi var: Birincisi; Okumak kadar güzeli var mı? İkincisi; düşünce benim her daim hayalimdi. Bunu gerçekleştirmiş biri -senaryo bile olsa- bayağı hoşuma gitti. Film her yönüyle edebi bir kitap gibi. Mary'nin yaptığı meslek de "okuyucu" (Reader)... Ne hoş... Arvo Part'ın Spiegel im Spielgel ve Jimmy Fontana'nın Il Mondo'su duymayı hiç beklemiyordum. Soundtrackleri de orijinal anlayacağınız. Hadi, elinizdeki kitabı bitirip direkt bu filmi izleyin!

Tweet